कोभिड-१९ पछि नेपाली चलचित्र पहिलाको जस्तो सामान्य स्थितिमा फर्कन निःसन्देह केही समय लाग्नेछ। नयाँ परिस्थितिको सामना गर्दै नेपाली चलचित्रले त्यस शून्य समयमा प्राथमिकताका साथ विमर्श गर्नुपर्ने विषय नेपाली चलचित्रको पहिचानको विषय हो। यो नयाँ विषय बिलकुल होइन र यो बहस सुरु भएको केही समय भइसकेको छ तथापि मूर्त रूपमा पहिचान स्थापित गर्ने आधारहरूको निर्धारण र प्रयोग गर्न नसक्दा बिषयान्तर भएको देखिन्छ। “पहिचान” सम्भवतः समाजशास्त्रीय सिद्धान्तको जटिल शब्दावली मद्येको एक शब्द हो। चाहे त्यो ब्याक्तिगत अथवा संस्थागत पहिचानको सवाल होस वा विषयगत। पहिचानका केही ठोस आधारहरू हुन्छन् र यो दार्शनिक सिद्धान्तसँग जोडिएको हुन्छ। अति दार्शनिक आदर्शतिर केन्द्रित हुँदा पहिचानको परिभाषा बुझ्न गाह्रो हुने भएकोले यस लेखमा सरल र प्रयोगात्मक पक्षसँग जोडेर नेपाली चलचित्रको पहिचानको विषयमा चर्चा गरिनेछ।
चलचित्र(को) पहिचानको कुरा गर्दा उस्तै जस्तो लाग्ने तर बिलकुल फरक विषय हो चलचित्र(मा) पहिचानको मुद्दा। कहिलेकाहीँ यी दुई फरक विषय बस्तु मिसाएर वा अस्पष्ट तरिकाले व्याख्या गर्दा भ्रम पैदा हुने गर्दछ। चलचित्रमा दलित, मधेसी, आदिवासी, जनजाति, महिलाका विषयमा पहिचानको कुरा उठाउनु चलचित्र(मा) पहिचानको विषय उठान गर्नु हो। नेपाली चलचित्रमा हाम्रो समाज सँग जोडिएका पहिचानका विषयहरूलाई घनिभूत रूपमा प्रस्तुत गरिनु पर्छ जसले कालान्तरमा गएर नेपाली चलचित्रको पहिचान निर्माण गर्ने आधार प्रस्ट गर्न सक्छ। त्यसरिनै चलचित्र(को) पहिचान निर्माण गर्ने केही आधारहरू चाहिँ विषय बस्तुगत, प्राविधिक र संरचनागत हुन्छन्।
Please click the link below for complete news
https://deshsanchar.com/2020/08/30/405041/#.X0yX8BhU7PA.link